صاحبِ عرش مُعلّی؛ یا  حسینِ بن علی            ضـامنِ اهـل تـولّی؛ یا حـسینِ بن عـلی

آمدی در هاله‌ای از نور! فوقَ کلّ نور            ماهِ در آغوش زهـرا؛ یا حسینِ بن علی

ذکر می‌گفت و تو را بوسید و شب تا صبح بود            دستِ تو در دستِ بابا؛ یاحسینِ بن علی

عاشقت شد آسمان! از ماهِ خود دلسرد شد            گفت ای ماهِ دل آرا؛ یا حـسینِ بن عـلی

فطرس از قنداقه‌ات یک جفت بال و پر گرفت            سجده کرد و گفت آقا؛ یا حسینِ بن علی

آمـدی و بـاز شد قـفـلِ دخـیـل سـائـلان            باب شد «اُنظُر إلینا»؛ یا حسینِ بن علی

گوشۀ چشمی بفرما، از کرم لبریز کن            کاسـۀ خـیـلِ گـدا را؛ یا حـسینِ بن علی

تحتِ فرمان تو و جانش به جانت بند بود            عشقِ ساقیِ العطاشی؛ یاحسینِ بن علی!